Po e lë shtëpinë zemërfanar
Vendlindje e farefis,
Po vete n'Bengalin dergjvrarë
Atje, në të largtin vis.
Lë të njohurit në mejtime
Të afërmit e vatrën shqim,
Më tërheq zemra ime
T'i shërbej Krishtit tim.
Nënë e dashur, lamtumirë
Ju lë shënde'n, miq të mi,
Më djeg, o, një fuqi e dlirë
Drejt të përflakurës Indi...
Dhe anija lehtë lehtë lundron
Pret valët e detit të trazuar,
Për herë të fundit syri vrojton
Brigjet e Evropës së hakërruar,
Qëndron në anije e galduar
Fytyr'e përvuajtur gjithë hare
E Krishtit flijetarja e vluar.
Nuse e njomë e botës së re,
Një kryq hekuri n'dorë shtërngon
Shpëtimi lëvarshëm kumbon në të,
E shpirti i gatshëm pranon
Blaten e rëndë fli për të,
>> Pranoje, këtë flijim o Zot,
Dëshmi e përbetimit që të dashuroj,
Ndihmoi gjallesës Tënde sot
Që emrin do të ta madhëroj!
Si shpërblim, Të lus o i Hirt',
O Ati ynë plot mirësi
Të më japësh vetëm atë shpirt
Atë shpirt që - veçse Ti e di<<.
Dhe t'imtë, të pastër si n'ag vere vesojnë
Të valët lot rrjedhin qetë, me mall,
Që betimin për Ty prore e madhërojnë
Për të madhin blatim që tani u shpall.
No comments:
Post a Comment